ΒΧΜ

Στις 29 Μαΐου του 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων και η Βυζαντινή αυτοκρατορία έπαψε οριστικά να υφίσταται. Το γεγονός, που προκάλεσε βαθειά θλίψη στους απανταχού χριστιανούς, διαδόθηκε γρήγορα σε όλο τον κόσμο, μετατράπηκε σε θρύλο και έκτοτε εμπνέει, με διαφορετικό σε κάθε εποχή τρόπο, τη λογοτεχνία.

Η Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη, είχε αποτελέσει για αιώνες το κέντρο του κόσμου, την πρωτεύουσα του Χριστιανισμού απ’ όπου εκπορευόταν κάθε μορφής εξουσία.

Η αίγλη της αυτοκρατορίας και η θέση της Κωνσταντινούπολης στο διεθνές στερέωμα επλήγει ανεπανόρθωτα με την περιπέτεια του 1204. Μετά το 1261 δε, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Στη συνείδηση των λαών όμως η Κωνσταντινούπολη διατηρούσε το παλαιό της κλέος και παρέμενε, παρ’όλη τη δεινή κατάστασή της, το κέντρο της Χριστιανοσύνης, καθώς και η ίδια διεκδικούσε με επιμονή τον παλαιό ρυθμιστικό της ρόλο.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης και η οριστική κατάλυση της αυτοκρατορίας ήταν αναπόφευκτη. Παρ’όλες τις προσπάθειες που κατέβαλλαν οι τελευταίοι αυτοκράτορές της, η κατάσταση τον 15^ο αιώνα είχε αποβεί μη αναστρέψιμη. Η πολιορκία την οποία το 1453 ανέλαβε ο Μωάμεθ Β΄ κατά της Κωνσταντινούπολης διήρκεσε για διάστημα μικρότερο των δυο μηνών, που ήταν όμως αρκετό για να επιφέρει την οριστική της πτώση. Η τελική επίθεση άρχισε πριν τα ξημερώματα της 29ης Μαΐου. Πέντε ώρες μετά κι έπειτα από δύο αποτυχημένες επιθέσεις στα χερσαία τείχη, ο Μωάμεθ κινητοποίησε τα γενιτσαρικά σώματα με αποτέλεσμα η χερσαία αμυντική γραμμή να καμφθεί σε δύο σημεία. Μέχρι το μεσημέρι η πόλη είχε καταληφθεί και ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος είχε πέσει στη μάχη. Νωρίς το απόγευμα ο Μωάμεθ εισήλθε νικητής στον ναό της Αγίας Σοφίας καθώς τα στρατεύματά του παρήλαυναν στους δρόμους της πόλης.